spoistość — ż V, DCMs. spoistośćści, blm 1. «cecha ciał stałych lub płynnych polegająca na wzajemnym przyleganiu cząstek danego ciała» Spoistość skały. 2. «zwartość pod względem moralnym, społecznym» Spoistość rodziny … Słownik języka polskiego
dębieć — ndk III, dębiećeję, dębiećejesz, dębiećej, dębiećbiał, dębiećeli 1. «tracić właściwy smak, właściwą spoistość; twardnieć» Kartofle dębieją. Obiad stygnie i dębieje. 2. «być zdumionym, zaskoczonym i wskutek tego nie móc się poruszyć, odezwać itp.» … Słownik języka polskiego
gęstość — ż V, DCMs. gęstośćści, blm 1. «duża liczba elementów, składników występujących w jakiejś całości; spójność, spoistość, zawiesistość, ścisłość, zwartość» Gęstość cieczy, syropu, śmietany. Gęstość gazów, powietrza. Gęstość zadrzewienia. ∆ Gęstość… … Słownik języka polskiego
koherencja — ż I, DCMs. koherencjacji, blm książk. «spójność, spoistość, łączność» Koherencja poglądów, przepisów. Koherencja całości tekstu. Zachodzi koherencja między hasłami a ich realizacją. ∆ filoz. Teoria koherencji «teoria filozoficzna, w myśl której… … Słownik języka polskiego
konsystencja — ż I, DCMs. konsystencjacji, blm «stopień twardości, gęstości lub lepkości jakiejś substancji; spoistość» Konsystencja syropu. Konsystencja gleby. Ziarnista, ciekła konsystencja. Ciało o płynnej konsystencji. Zmieniać konsystencję czegoś. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
rozerwać — dk IX, rozerwaćrwę, rozerwaćrwiesz, rozerwaćrwij, rozerwaćrwał, rozerwaćrwany rozrywać ndk I, rozerwaćam, rozerwaćasz, rozerwaćają, rozerwaćaj, rozerwaćał, rozerwaćany 1. «rwąc rozdzielić coś na części, rozedrzeć, naruszyć całość, spoistość… … Słownik języka polskiego
rozluźnić — dk VIa, rozluźnićnię, rozluźnićnisz, rozluźnićnij, rozluźnićnił, rozluźnićniony rozluźniać ndk I, rozluźnićam, rozluźnićasz, rozluźnićają, rozluźnićaj, rozluźnićał, rozluźnićany 1. «uczynić coś luźnym, mniej spoistym, mniej zwartym; rozsunąć coś … Słownik języka polskiego
skruszeć — dk III, skruszećeje, skruszećszał, skruszećały 1. «o skałach, minerałach, ziemi itp.: stracić spoistość, stać się kruchym, łatwo rozpadającym się» Skruszałe głazy, wapienie. Mur skruszał na deszczu. przen. Czyjś opór skruszał. 2. «o mięsie: stać… … Słownik języka polskiego
zdębieć — dk III, zdębiećeję, zdębiećejesz, zdębiećej, zdębiećbiał, zdębiećeli, zdębiećbiały, zdębiećbiali 1. pot. «zdumieć się, osłupieć» Zdębiał w pierwszej chwili. Zdębieć na widok czegoś. 2. pot. «o niektórych potrawach ugotowanych: stracić właściwy… … Słownik języka polskiego
gęstość — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. gęstośćści, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} liczba obiektów, ilość materii, substancji zawarta we fragmencie przestrzeni mającym określoną, najczęściej jednostkową, objętość; liczba elementów składających się na jakąś … Langenscheidt Polski wyjaśnień
